به گزارش هفت چشمه به نقل از فارس، داوود علي‌پوريان به صورت اتفاقي و از 13 سالگي وارد واليبال نشسته شد و توانست در 18 سال حضور در تيم ملي، 4 مدال طلا و نقره پارالمپيک را به دست بياورد. کاپيتان تيم ملي واليبال نشسته کشورمان در گفت‌وگو با خبرنگار ورزشي خبرگزاري فارس از تمام زواياي زندگي‌اش مي‌گويد. 

معلوليت محدوديت نمي‌آورد، فقط يک شعار و حرف است
خيلي از زندگي‌ام راضي هستم
با شروع واليبال نشسته زندگي‌ام مسير جديدي پيدا کرد
واليبال نشسته عشق است
دور از خانواده بودن بزرگترين سختي واليبال نشسته است
دوست داشتم هر روز بهتر از ديروز باشم
کمک کردم تا کسي از واليبال نشسته زده نشود
هيچي فرقي بين نفر پانزدهم و اول تيم ملي واليبال نشسته نيست
کل دنيا يک طرف و واليبال نشسته ايران يک طرف
باخت در دو فينال پارالمپيک هنوز اذيتم مي‌کند
همه مردم مرا با نام "آن آقاي چاق"  و "شماره 4" مي‌شناسند
فوتبالي هستم، طرفدار بارسلونا و مسي
اگر بدنم جواب ندهد بايد از ورزش حرفه‌اي خداحافظي کنم 

فارس: چطور با معلوليت مواجه شدي؟
تصادف باعث شد پاي چپم را از دست بدهم. طي چند عملي که داشتم، دکترها مجبور شدند پايم را قطع کنند و از آن موقع، از پروتز استفاده مي‌کنم و خيلي هم راضي هستم.

فارس: چرا راضي؟
قطعاً معلوليت محدوديت نيست و اين را تمام معلولان سراسر دنيا که ورزش مي‌کنند اين موضوع را ثابت کرده‌اند. معلوليت محدوديت مي‌آورد، فقط يک شعار و حرف است که نمي‌دانم از کجا آمده است؟ معلولاني هم داريم که دکتر، مهندس و ... هستند که ثابت کردند مي‌شود با وجود معلوليت زندگي را به نحوه احسن ادامه  داد.

فارس: از چند سالگي ورزش را شروع کردي؟
در 13 سالگي به صورت اتفاقي ورزش واليبال نشسته را شروع کردم. روزي براي گرفتن پروتز، يک فردي که تيراندازي کار مي‌کرد به من گفت مي‌تواني ورزش را شروع کني و مرا به هيأت ورزش‌هاي جانبازان و معلولين معرفي کرد. آنجا گفتند چهار تا رشته پينگ‌پنگ، واليبال نشسته، بسکتبال با ويلچر و شنا را مي‌تواني انجام بدهي. اولين باري که واليبال نشسته را ديدم از اين رشته خوشم آمد. ابتدا دو جلسه نگاه کردم و نگذاشتند تمرين کنم. گفتند بايد علاقه پيدا کني و بعد از دو جلسه نگاه کردن واليبال نشسته را شروع کردم. خدا را شکر مي‌کنم که اين اتفاق براي من افتاد و زندگي‌ام مسير جديدي پيدا کرد.

فارس: بعضي از خانواده ها فکر مي‌کنند فرزند معلول دارند و معتقد هستند نبايد آنها را براي ورزش تشويق کنند تا خدايي نکرده روحيه آنها تاثير منفي بگذارد.
بايد به اين خانواده‌ها گفت که اين اتفاق خاصي نيست و معلوليت در تقدير ما بوده است. آدمي مي‌تواند از هر اتفاقي بدي هم که برايش رخ مي‌دهد، استفاده کند و  فرصت جديد براي خودش درست کند.

فارس: ورزش جانبازان و معلولين در ايران چه اوضاعي دارد؟
ورزش معلولين در ايران روز به روز در حال پيشرفت است. اما با استانداردهاي روز دنيا خيلي فاصله دارد. بهتر است مسئولان کشورمان مقداري به استانداردهاي روز دنيا نگاه بيندازند و جا دارد ورزش اين قشر نيز بهتر از اين شود. اما در ورزش ايران و پارالمپيک و فدراسيون ورزش‌هاي جانبازان و معلولين تمام امکانات براي بچه‌هاي که ورزش مي‌کنند به بهترين شکل فراهم شده است. عزيزان مي‌توانند با مراجعه به هيأت‌هاي ورزش‌هاي جانبازان و معلولين در سراسر کشور، رشته مورد علاقه‌شان را انتخاب کنند.

فارس: از چه سالي وارد تيم ملي واليبال نشسته شدي؟
سال 81 وارد تيم ملي شدم. ايران در رقابتهاي قهرماني جهان در مصر به بوسني باخته بود. نسل آن زمان تيم ملي تغيير کرد و به تيم ملي اضافه شدم.

فارس: اولين مسابقاتي که در آن بازي کردي، چه زماني بود؟
18 سال داشتم و در مسابقات باشگاههاي جهان در کشور آلمان بازي کردم. آن موقع مشکل خدمت سربازي داشتم و به همراه تيم اعزام نشدم. تنها در هتل ماندم و به خانواده‌ام خبر ندادم که نتوانستم به مسابقات بروم. قرار بود چند روز بعد مشکلم حل شود و من هم بروم. نرفتن به اين مسابقات براي من سخت و عذاب‌آور بود. روز 27 اسفند سال 1381 بود و به اين فکر مي‌کردم که دوستان در مسابقات هستند و چه شرايطي دارند. در همين حين تلفن اتاقم در هتل زنگ خورد که پدر و مادرم به دنبالم آمده بودند. آن روز مرا دلداري دادند و به خانه بردند. شرايط بسيار سختي بود ولي چند روز بعد به سفارت آلمان رفتيم و کارم انجام شد. از جلوي دب سفارت به فرودگاه رفتم و سوار هواپيما شدم. مسير خيلي سخت بود. تنها اين سفر را رفتم و در ديدار دوم بازي کردم.

فارس: فکر مي‌کردي يک روز کاپيتان تيم ملي واليبال نشسته ايران شوي؟
وقتي واليبال را شروع کردم، خيلي فکر نمي‌کردم به مدارج بالاي اين رشته برسم. چون بزرگان سرآمد زيادي در اين رشته بودند. خيلي به واليبال نشسته علاقه پيدا کرده بودم و دوست داشتم هر روز بهتر از ديروز باشم.

فارس: پس خيلي براي رسيدن به مدارج بالاي واليبال نشسته تلاش کردي؟
چند بازيکني که در اول راه و مبتدي بوديم، اصلا به حساب نمي‌آمديم. نفرات اصلي تيم‌مان با تور اصلي بازي‌ مي‌کردند. براي ما در گوشه سالن يک کابل کشيده بودند و اين گونه باعث شد تا مقداري دست به توپ بزنيم. کم کم آمديم و جايگزين پيشکسوتان شديم، ولي آن برخوردها را با کسي نکرديم. بر عکس کمک کرديم که بيشتر جذب رشته واليبال نشسته شوند تا اينکه زده شوند.

فارس: چند دوره در پارالمپيک شرکت کردي؟
من در 4 دوره شرکت کردم که حاصلش دو طلا (2008 پکن و 2016 ريو) و دو نقره (2004 آتن و 2012 لندن) بود. اولين بار هم در پارالمپيک 2004 آتن بودم.

فارس: اولين بازي در پارالمپيک چطور بود؟
در پارالمپيک آتن با تشخيص مربي اولين ديدار را بازي نکردم؛ با اينکه آمادگي خيلي زيادي داشتم و بمب انرژي بودم. وقتي بازي دوم شروع کردم، يک حس غريبي بود. استرس تمام وجودم را گرفته بود و کارايي‌ام به نصف کاهش پيدا کرده بود. شرايط سختي بود. سروصداي تماشاگران، جو مسابقه و باخت‌هاي قبلي که به بوسني داده بوديم، شرايط را سخت کرده بود. دوست داشتم روز به روز بهتر شوم و در چند بازي بعدي خودم را پيدا کردم و به مرور بهتر شدم. به جايي رسيدم که بازي مقابل تيم‌هاي بزرگ برايم خيلي عادي شد. ولي فينال ليگ، مسابقات جهاني و پارالمپيک هنوز اين استرس را دارد.

فارس: چرا واليبال نشسته ايران هميشه در المپيک و جهان قهرمان مي‌شود؟
خيلي تمرين کرديم. هميشه سعي داريم تا ارتقا پيدا کنيم. شايد شرايط فيزيکي و انگيزه‌اي بچه‌ها که در زندگي‌شان وجود دارد، باعث شده که ما به چيزي غير از قهرماني فکر نکنيم. در بين مردم ايران عادت شده همه واليبال نشسته را به اسم قهرماني مي‌شناسند. همين باعث مي‌شود براي پيروزي و برنده شدن انگيزه مضاعف داريم. از وقتي که من واليبال نشسته را شروع کردم، مي‌گفتند ايران در جهان اول است. واليبال نشسته در ايران يک شکل ديگري نسبت به ساير کشورهاي دنيا برگزار مي‌شود. به جرات مي‌توانم بگويم که فينال سوپر ليگ کشورمان در حد فينال پارالمپيک است. ليگ ما بسيار جذاب و پرهيجان دنبال مي‌شود؛ حتي پخش مستقيم تلويزيوني شد که همه استقبال کردند. 

فارس: ليگ واليبال نشسته ايران کيفيت بالايي دارد؟
ليگ ايران حرفه‌اي است. 15 نفري که به اردوي تيم ملي دعوت شدند، از دل ليگ‌مان انتخاب شدند. اگر فيلم بازي‌ها را همه دنيا ببينند، حسرت خواهند داشت تا حداقل بازي‌هاي ما را نگاه کنند؛ چه برسد که در اين ليگ پرهيجان و جذاب بازي‌ کنند. ليگ ما سطحش بالاست و اميدوارم با ورود اسپانسر جديد به مسابقات، از نظر فني بهتر از قبل شود.

فارس: شرايط خودت در ليگ چطور بود؟
سه سال در سوپر ليگ براي تيم شهرداري ورامين بازي مي‌کنم. هر سه سال قهرمان شديم. در حال حاضر از هر نظر اين تيم بهترين ليگ واليبال نشسته است. شرايطي را در شهرداري ورامين دارم که در هيچ دوره ليگ تجربه نکردم. به خاطر همين از تمامي کساني که در شهرداري ورامين براي ما زحمت مي‌کشند تشکر مي‌کنم. 

فارس: تفاوت واليبال نشسته ايران و دنيا در چيست؟
کل دنيا يک طرف و واليبال نشسته ايران يک طرف. در هر ديدار که مقابل تيم‌هاي بزرگ دنيا قرار مي‌گيريم، يک برنامه جديد را پياده مي‌کنيم. تمام ورزشکاران دنيا از بچه هاي ما ياد مي گيرند. کارهايي که ما چهار سال پيش انجام مي‌داديم، تازه الان شروع کرده اند. اين موضوعي است که ما به آن مي‌باليم. دوست داريم که همه ورزشکاران جهان از ما ياد بگيرند و روز به روز خانواده واليبال نشسته در دنيا بزرگتر شود. 

فارس: اردوي تيم ملي چه شرايطي دارد؟
جوي که در تيم ملي ما وجود دارد، هيچي تيمي در دنيا ندارد و دوستاني در آنها حکمفرماست. اگر فرد غريبه‌اي در اردوي حاضر شود، خواهد فهميد که همه نفرات هيچ چيز از همديگر پنهان ندارند. سرمربي، مربي، بازيکنان و سرپرست، همه براي هم زحمت مي‌کشند و براي يکديگر بالا و پايين ندارند. در مجموع، هيچي فرقي بين نفر پانزدهم و اول نيست و رفاقت حرف اول را مي‌زند. 

فارس: تمرينات سال قبل چطور بود؟
با شيوع بيماري کرونا شرايط براي همه سخت شده است. سالهاي قبل هر روز تمرين داشتيم ولي الان فقط تمريناتمان را در اردو انجام مي‌دهيم. در سال گذشته و هر موقعي که مي‌خواستيم تمرين داشته باشيم، سالن‌هاي ورزشي بسته بود. اکنون نيز اميدوارم يک مقدار وضعيت کرونا فروکش کند و بتوانيم در تهران تمريناتمان را دنبال کنيم. با اين شرايط 10 روز در خانه و 10 روز در اردو هستيم. قرار داشتن در اين شرايط خيلي سخت است اما چاره‌اي نيست بايد به سمت قهرماني برويم.

فارس: بزرگترين سختي واليبال نشسته چيست؟
دور از خانواده بودن بزرگترين سختي واليبال نشسته است. واليبال نشسته عشق است و کسي که اين رشته را انتخاب مي‌کند بايد عاشق باشد. همه کساني که بازي مي‌کند با دل‌شان مي‌آيند.

فارس: چرا هميشه شماره 4 مي‌پوشي. دليل خاصي دارد؟
اولين باري که به اردوي تيم ملي دعوت شدم، شماره 4 را دادند و گفتند بپوش. هيچ انتخابي نداشتم و مجبور شدم و قبول کردم. قبلا هيچ فکري درباره انتخاب شماره پيراهن نکرده بودم. اما الان اين شماره را دوست دارم و 18 سال، پيراهن 4 تيم ملي واليبال نشسته براي من است.

فارس: چه زماني از واليبال نشسته خداحافظي مي‌کني؟
نمي‌دانم ورزش حرفه‌اي را چه زماني کنار خواهم گذاشت، ولي گفتنش خيلي سخت است. البته ورزش تنها کارم است و منبع درآمدم است.  بايد خودم و خانواده‌ام را از نظر مالي تامين کنم. البته اگر بدنم جواب ندهد بايد از ورزش حرفه‌اي خداحافظي کنم.

فارس: در پارالمپيک توکيو چه نتيجه اي را براي واليبال نشسته ايران پيش‌بيني مي‌کني؟
برگزاري مسابقات مختلف در المپيک و پارالمپيک توکيو با اين وضعيتي که در اخبار منتشر مي‌شود، شرايط سختي خواهد داشت. اگر در حالت عادي خودش برگزار مي‌شد، مي‌توانست بهترين المپيک و پارالمپيک طول تاريخ باشد. تلاش مي‌کنيم تا بهترين را براي خودمان بسازيم و قهرمان شويم.

فارس: جوايز تيمي براي قهرماني در بازي‌هاي پارالمپيک چطور است؟
 رشته ورزشي تيمي که از کشورمان بتواند در المپيک يا پارالمپيک مدال بگيرد، خيلي سخت است. مسئولان بايد در اين قانون بازنگري کنند. هيچ تيمي از ايران در ورزش تيمي مدعي مدال آوري نيست و انگار که اين قانون فقط براي واليبال نشسته گذاشته شده است. چون تيم ما تنها تيمي است که در پارالمپيک مدال مي‌گيرد. ملي‌پوشان خيلي زحمت مي‌کشند و اميدوارم با تغيير قانون جواب گوشه‌اي از زحمات‌شان داده شود. نبايد هيچ فرقي بين رشته انفرادي و تيمي باشد. از سال 2010 که اين قانون را گذاشته اند، ما اذيت شده‌ايم. پرداختي‌‌هاي جوايز دوره‌هاي گذشته پارالمپيک واليبال نشسته که هميشه قهرمان مي‌شده مبلغ آن چنان زيادي نيست.

فارس: بهترين دوست و رفيق‌ات کيست؟
بهترين دوستم ابوالفضل محرم‌خواني از قزوين است که 20 سال با هم دوست هستيم. جالب اينکه توانسته‌ايم در سوپر ليگ واليبال 13 بار با هم قهرمان ايران شويم. خيلي رکورد عجيبي است که توانستيم اين کار را انجام بدهيم و دلم برايش تنگ شده است. 

فارس: بهترين بازيکنان واليبال نشسته ايران و دنيا کيست؟
 مي‌توان نفرات زيادي را نام برد چون هر بازيکني ويژگي‌هاي خاصي دارد و گفتنش خيلي سخت است. چون ما بازيکنان زياد خوبي داريم و نمي‌شود اسم يک نفر را نام برد.

فارس: بدترين خاطره ورزشي چيست؟
 باخت در دو فينال پارالمپيک جز بدترين خاطرات ورزشي‌ام است. با آن همه انگيزه، سطح انرژي و آمادگي دو بار مدال نقره گرفتيم. واقعا دردناک بود. آخرين باري که اين اتفاق افتاده حدود 9 سال مي‌گذرد. هنوز هم وقتي به يادش مي‌افتم، اذيتم مي‌کند.

فارس: بهترين خاطره در زندگي‌ات چيست؟
بهترين خاطره ورزشي‌ام در مسابقات جوانان جهان در سال 1386 برزيل بود که قهرمان شديم. 13 روز در برزيل با بدترين شرايط آب و هوايي و اسکان بد توانستيم قهرمان شويم. در بازگشت رسيديم به شهر ميلان که 18 ساعت ترانزيت بوديم و 5 ساعت هم تاخير خورد. در اين روز قرار بود دخترم دنيا بيايد. با هر مشقتي ساعت 10 دقيقه به هفت صبح رسيدم ايران و ساعت 11 روز شش ارديبهشت 1386 دخترم به دنيا آمد.

 فارس: مردم از چه زماني به عنوان يک چهره سرشناس شما را مي‌شناختند؟
در پارالمپيک آتن پخش مستقيم بازي‌ها صورت نمي‌گرفت. از اين رو کسي ما را نمي‌شناخت ولي براي دومين بار که در پارالمپيک پکن شرکت کرده بوديم، بازي‌هاي ما پخش شد و مردم با ما آشنا شدند.

فارس: با چه اسمي شما را مي‌شناختند؟
به خاطر اينکه من وزن زيادي داشتم، هر کسي مرا مي‌ديد، مي‌گفت آن آقاي چاق و با عنوان شماره 4 واليبال نشسته مرا مي‌شناختند.

فارس: واليبال نشسته را آموزش مي‌دهي؟
خير. تمام دوستاني که از تيم جوانان به تيم بزرگسالان راه پيدا مي‌کنند، هميشه کمک مي‌کنم. با تمام وجود به جوان‌ترها کمک مي‌کنم تا بتوانند به هر جايي که ما رسيديم، آنها هم حتما برسند.

فارس: نظرت در مورد هادي رضايي چيست؟
پرافتخارترين مربي واليبال نشسته ايران است که بودنش يک نعمت بوده. اميدوارم حال حالاها خسته نشود و از وجودش استفاده کنيم.

فارس: نظرت در مورد رييس کميته پارالمپيک چيست؟ 
حاج محمود خسروي وفا مرد بسيار زحمتکشي است. شرايطي که هم اکنون در کميته ملي پارالمپيک وجود دارد، تمام زحمات او بوده است. شرايطي که اين سالها تجربه مي‌کنيم، هيچ زماني وجود نداشته و شرايط بسيار عالي است. بالاخره من 18 سال در اين سيستم هستم. براي همين از خسروي وفا تشکر مي‌کنم.

فارس: نظرت درباره تيم ملي واليبال کشورمان چيست؟
 همه بازي‌هاي تيم ملي را مي‌بينم. در اين سالهاي اخير پيشرفت خوبي داشتند و به واليباليست‌هاي خوب کشورمان افتخار مي‌کنيم. اميدوارم در المپيک توکيو بزرگترين کار ممکن را انجام بدهند و تاريخ ساز باشند.  

فارس: طرفدار فوتبال هستي؟
فوتبالي هستم و آن را خيلي دوست دارم. طرفدار تيم ملي کشورم هستم و تعصب خاصي به سرخابي‌ها ندارم. اما در فوتبال خارجي، طرفدار بارسلونا و به خصوص ليونل مسي هستم. هر وقت که بارسلونا بازي داشته باشد، کار و زندگي را تعطيل مي‌کنم تا آخرش بازي اين تيم بزرگ جهان را نگاه مي‌کنم. هر جا که راجع به مسي صحبت کنند، واقعا لذت مي‌برم و تمامي لحظاتش را گوش مي‌کنم. حتي در فضاي مجازي هم بتوانم تکه‌هاي از بازيش را نگاه کنم و از بازي اين بازيکن بزرگ دنيا لذت مي‌برم.

فارس: چقدر اهل فضاي مجازي هستي؟
اکثر اخبار را از فضاي مجازي دنبال مي‌کنم تا آنجاييکه وقت اجازه بدهد، در اينستاگرام تمرينات تيم‌هاي رقيب‌مان را نگاه مي‌کنم.

فارس: فرزندانتان به چه رشته‌هاي ورزشي علاقه‌مند هستند؟
قبل از کرونا پسرم فوتبال و دخترم واليبال بازي مي‌کردند که تعطيل شد. اميدوارم که کرونا تمام شود که فرزندانم به ورزش برگردند.

فارس: اوقات فراغت را بيشتر به چه کاري مشغولي؟ 
در کنار خانواده وقتم را مي‌گذارنم.

فارس: حرف آخر
اميدوارم دعاي خير مردم بدرقه راه ما باشد و سعي و تلاش مي‌کنيم تا هر چه که مردم از ما انتظار دارند را برآورده کنيم و قهرمان پارالمپيک شويم.

انتهاي پيام/